Gerdy van der Graaf

Wie ben ik en waar leef ik voor?

ZINGEN!

In den beginne was er…een groot kluwengezin, een grote piano en een muzikale moeder met een groot hart. Ik denk dat ik eerder kon zingen dan lopen. Vroeger bij ons thuis werd er elke dag gezongen. Een aantal kinderen bespeelde ook een instrument. Wat een uitlaatklep voor overlopende emoties. Soms werd dat door de rest van de meute afgestraft, namelijk als je te heftig tekeer ging. Het kon dan zijn dat je als pianist de klep van de piano op je tengels kreeg gepresenteerd. Vrij gauw begon ik liedjes te schrijven voor speciale gelegenheden: een leraar die afscheid nam, een oom die met pensioen ging etc. Het waren voor mijn gevoel kleine portretjes: iemand in enkele zinnen neerzetten door de meest karakteristieke soms kleine dingen te schetsen. Ik begon met zangles. Eerst klassiek, bij Ken Weekenstro en later bij Marleen van Dijk. Toen verdiepte ik me in de jazzmuziek in een jazzcombo o.l.v. Wim van Bommel, studeerde jazzzang bij Fay Claassen, pop bij Cordula Klein Goldewijk en keerde terug naar het klassieke vak bij Anna Marie Krijgsman. De laatste jaren maakte ik deel uit van ensemble Capriccio en zong een afwisselend programma met alle zanggenres, voornamelijk voor zorginstellingen en ouderenorganisaties.

Ontwikkeling.

Het was voor mij niet eenvoudig om mijn bestemming te vinden. Wat een zoektocht. Tijdens mijn studie Franse Taal- en Letterkunde heb ik ontdekt dat taal levengevend kan zijn. Poëzie opende mijn ogen, vertelde me dat ik niet alleen was. En dat de manier waarop ik naar dingen keek niet de enige was: literatuur kan desautomatiseren. Dat wil zeggen: je anders naar de wereld leren kijken dan je gewend bent. Daar ik eigenlijk bewust zijn studeerde, werd ik na mijn studie geen wetenschapper. Door de postdoctorale lerarenopleiding begreep ik dat mensen vooral leren door zelf iets te ervaren, liefst op het voor hen juiste moment. In de verpleging ontdekte ik dat ik vooral geïnteresseerd was in de heling van geest/ziel, omdat ik het gevoel had dat dit met de fysieke genezing samenhing. Zenmeditatie bracht het beleven van de helende stilte in mezelf. En ook als zangeres maakte ik contact met mijn binnenwereld. Wat heerlijk om uitdrukking te geven aan wat daar allemaal leefde! Zingen maakte me open. Bij Mens en Intuïtie in Amersfoort leerde ik op de opleiding voor energetisch therapeut, dat er nog andere manieren zijn om mensen te helen dan met medicijnen en chirurgie. Wat me het meest boeide was genezing d.m.v. muziek: tekst en klank.

Welkom.

Ik  heb gemerkt dat ik het fijn vind om andere mensen te helpen zich welkom te voelen in de wereld, welkom in hun lichaam. En dan bedoel ik niet alleen de maatschappelijk aanvaarde kant maar ook de gekke, misschien wat minder flatteuze kant. Dit is ook mijn eigen favoriete thema. Mijn liedjes helpen me daar enorm bij. Alsof ik door een onbekende slecht verlichte gang loop op weg naar het veelbelovende onbekende. De liedjes die in me opkomen zijn als toortsen die mijn pad verlichten. Ik steek ze a.h.w. in de wand en kan weer een stukje van de gang, van mijn weg zien. Dit doet me aan het verhaal van de grot van Plato denken: eerst ziet de mens de schaduwbeelden op de achterwand van zijn grot voor de werkelijkheid aan. Dan keert hij zich om en loopt uit de grot naar buiten. Naar het licht. En dan pas kan hij de Werkelijkheid zien. Een geweldige uitdaging.

Nu ben ik dus bij de synthese van deze zigzagbeweging van mijn ontwikkeling aangekomen: ik wil graag een singer/songwriter zijn op een manier die helend is voor mij en voor anderen. Op kleine schaal, heel bescheiden: bij een sessie van één op één, een miniconcertje op maat. Leuk! Maar ook in de vorm van een huisconcertje op feestjes, mijlpaalvieringen, overgangsrituelen, muziektheater voor groepen of een optreden verweven in een workshop. Voelen, uiten, delen en verbinden. Een trait d’union zijn. En genieten en leren van de uitingen van publiek en cursisten.